Smeltkracht
Galerij Germinahof is een galerie in een voormalige boerderij op het Brabantse platteland. In ons eerste project stellen we vragen over de wisselwerking tussen cultuur, kunst en natuur die er elkaar ontmoeten. Met het project Smeltkracht - Het dier dat verhalen vertelt creëren we leegtes en vullen ze, dringen traag of agressief binnen in vormen van bestaan en nemen weer afstand.
In de naastliggende schuur vertelt een enorme hoeveelheid opgeslagen kunstwerken, werktuigen en andere spullen de geschiedenis van deze plek. Al deze objecten dekken we af met zilverkleurige doeken waardoor een grillig landschap ontstaat. Op deze bergen projecteren we een aantal super-8-filmloops die gaan over het in beslag nemen en transformeren; de schuur wordt beeld, de inhoud wordt humuslaag.
In de galerie is een werk te zien van pipetten die we in de vorm van twee druppels in de muur plaatsen, en we tonen twee video’s van handelingen die ermee uitgevoerd zijn; in de ene vorm werd telkens mestwater in de muur geblazen, in de kleinere schoon water. Het aantal pipetten, in beide vormen vijftig, verwijst naar het aantal agrarische bedrijven in Sterksel. Het doorgeven, het vervuilen, wij pleiten onszelf niet vrij. Op de bovenverdieping maken we een muurschildering met een schematische weergave van het schilderij van Sint Sebastiaan van Mantegna, op ware grootte weergegeven, maar gekanteld. Op de exacte plaatsen van de pijlen doorboren nu thermometers het (afwezige) lichaam. Bloedkoraal, symbool voor de overwinning op de dood, doorboort en geneest zichzelf in een filmloop in de ruimte ernaast.
Op het voorterrein van de galerie maken we een ‘vertragingsruimte’. Het regenwater wordt hier niet geweerd maar binnengehaald en opgevangen in een bassin dat in de vloer hangt, en afgeweerd door een ander. In de vloer zitten gaten die een precieze weerspiegeling zijn van de nachtelijke sterrenhemel. Het na verloop van tijd overlopende water kan door deze gaten weer wegstromen zodat het grasland het water weer tot zich neemt. De kringloop wordt vertraagd, maar gaat door. Aan de wanden hangen twee foto’s waarin sprake is van een getroebleerde blik, van verstoring van lichtinval. Wij kijken vol fascinatie, maar zijn wij in staat de wereld die gereflecteerd wordt op de oogbol daadwerkelijk te zien, te bevatten in al zijn schoonheid en gruwel?